Niet-regerende vorstenhuizen van over de hele wereld

Als je bladen zoals de Royalty en Vorsten openslaat dan lees je regelmatig artikelen over niet-regerende vorstenhuizen. Ooit waren er in de wereld veel meer regerende vorsten, dan dat er nu zijn. Vooral in Europa is dit het geval. Vaak spelen deze niet-regerende vorstenhuizen nog wel een grote rol in de maatschappij van hun land en mogen ze zich ook verheugen in een zekere aanhang. Maar voor ons zijn ze vaak vrij onbekend, dus daarom deze special. Als royalty-fan is het vaak verwarrend om allerlei namen tegen te komen uit vorstenhuizen, die allang niet meer regeren. Zeker als er ook nog eens meerdere families de troon claimen, zoals in Frankrijk bijvoorbeeld het geval is.Als je op zoek bent naar informatie over niet-regerende koninklijke families en hun geschiedenis, dan kun je deze reeks artikelen goed gebruiken. Er wordt kort iets verteld over de geschiedenis van het vorstenhuis en er wordt wat verteld over de huidige leden van deze families en hun claims op de troon.

Hoe komt het dat veel vorstenhuizen nu geen troon meer hebben?

Daar kunnen verschillende dingen de oorzaak van zijn. Allereerst hebben de communisten in Oost-Europa veel vorsten afgezet. Voorbeelden van landen waar dat is gebeurd, zijn Roemenië en Bulgarije. Sommige vorsten zijn afgetreden omdat een oorlog niet goed is verlopen. Dit gebeurde bijvoorbeeld in Oostenrijk. Ook zijn er vorsten door een revolutie afgezet. Dit gebeurde natuurlijk in Frankrijk, maar ook in Rusland. In beide landen verloor een groot deel van de koninklijke familie daarbij het leven. Er zijn ook landen, die ooit bestonden uit een lappendeken van staatjes, die elk een eigen vorst hadden. Dit konden prinsen, hertogen of koningen zijn. Maar op een gegeven moment is er een nationale staat ontstaan, waardoor deze vorstenhuizen hun macht verloren. Dit is bijvoorbeeld het geval in Duitsland. Verder zijn er dan nog een aantal Aziatische en Afrikaanse landen waar er door staatsgrepen of revoluties een einde is gekomen aan de monarchie. Het meest recente voorbeeld daarvan is Nepal.

Waarom blijven mensen een troon claimen, die ze toch nooit meer krijgen?

Veel vorstelijke personen blijven hun rechten op de troon claimen. Met het recente overlijden van prins Carlos Hugo kwam het hele verhaal over de claims op de Spaanse troon weer in het middelpunt van de aandacht. Maar er zijn veel meer landen, waar meerdere mensen de troon claimen. Waarom blijf je een troon claimen, die je waarschijnlijk toch nooit krijgt? We moeten dit denk ik meer zien als iets symbolisch dat hoort bij de traditie van deze familie. De oudste zoon neemt de verantwoordelijkheid over de familie over en wordt daarmee hoofd van het huis. Daarbij hoort vaak dat ze een bepaald recht laten gelden op een troon. Of ze er zelf nog daadwerkelijk in geloven dat ze die troon ooit zullen krijgen, valt mijns inziens te betwijfelen. Frankrijk zal bijvoorbeeld nooit meer een monarchie worden en als dat al zo zou zijn, dan zal er gekozen moeten worden uit minstens 3 families, die rechten hebben op deze troon.

Salische wet en een ebenburtig huwelijk

Wat mij opvalt, is dat veel van deze kroonpretendenten vast blijven houden aan regels en tradities, die bij de regerende vorstenhuizen vaak allang zijn afgeschaft. Zo zijn er nog maar weinig vorstenhuizen waarbij alleen een jongen mag opvolgen. Wel zijn er nog een aantal regerende families, waarbij de jongens voorrang hebben op de meisjes. Maar er zijn dus wel niet-regerende vorstenhuizen, die vast blijven houden aan wat we noemen de Salische wet. Hierin stond dat alleen zonen kunnen erven.

Het tweede dat opvalt is dat niet-regerende families nog erg lijken te hechten aan het ebenburtige huwelijk. Dit houdt in dat er met een persoon van gelijke rang getrouwd wordt, dus in dit geval met een vorstelijk persoon of in elk geval iemand van adel. Willen je rechten op de troon dus wat steviger zijn, dan moet je een gelijk huwelijk sluiten en zo snel mogelijk een mannelijke troonopvolger krijgen. We zullen in de artikelen zien, dat dit in veel van deze niet-regerende families ruzies oplevert, omdat sommigen, binnen dezelfde familie, wel aan deze tradities hechten en anderen weer niet.